“በዚያ ቀን ብዙዎች፣ ‘ጌታ ሆይ፤ ጌታ ሆይ፤ በስምህ ትንቢት አልተናገርንምን? በስምህ አጋንንት አላወጣንምን? በስምህስ ብዙ ታምራት አላደረግንምን?’ ይሉኛል።” (ማቴዎስ 7፥22)
“በእምነት” ልብና “በሥራ” ልብ መካከል ያለውን ልዩነት እናስብ።
የሥራ ልብ እርካታን የሚያገኘው በራሱ ኃይል የሆነ ነገርን ለማከናወን ካለው ትምክህት ነው። ከልኩ ወይም ከአቅሙ በላይ የሆነን ነገር ለማድረግ ይሞክራል ወይም ተጨማሪ ስራዎችን ወስዶ ይሰራል፣ ወይም ራሱን አደጋ ላይ ይጥላል፣ የማይጨርሰውን ነገር ይጀምራል፣ ወይም ሃይማኖታዊ ፆም ለሳምንታት ይፆማል። ይሄን ሁሉ የሚያደርገው በራሱ ኅይልና ብርታት ራሱን በመፈተን ደስታን ለማግኘት ነው።
ወይም ደግሞ፣ በሥራ የተቃኘ ልብ ወደ ሌላ አቅጣጫ ሄዶ ለራስ ገዝነት፣ ለራስ መርነትና በራስ ጥረት ለሚመጣ ስኬት ያለውን ፍቅር በአመጽ ሊያሳይ ይችላል። ትሕትና፣ ጨዋነትና ሥነምግባር ላይ በማመጽ ይገልጠዋል (ገላትያ 5፥19-21)። ነገር ግን በኢ-ሥነ ምግባራዊነትም ይሁን በምግባራዊነት፣ የሚመነጨው ከዚያው በሥራ ለመጽደቅ ከሚጓጓ ልብ ነው። የጋራ መለያው ራስ መርነት፣ በራስ መደገፍና ራስን ከፍ ከፍ ማድረግ ነው። በዚህ ሁሉ ውስጥ የሥራ-ተኮር ልብ መሰረታዊ እርካታው፣ ራስን በራስ ማስተዳደር እና ከተቻለ አሸናፊ መሆን ነው።
በእምነት የተቃኘ ልብ ከሥር መሠረቱ የተለየ ነው። ስለወደፊቱ ሲያስብ፣ እርሱም ብርቱ የሆነ ፍላጎት አለው። ነገር ግን ጉጉቱ እና መሻቱ እግዚአብሔር በክርስቶስ ኢየሱስ ለእኛ በሆነው ሁሉ መርካትን በሙላት መለማመድ ነው።
“የሥራ ልብ” የሚረካው በራሱ መሰናክልን ሲያሸንፍ ሲሆን፣ “የእምነት ልብ” ደግሞ እግዚአብሔር መሰናክልን እንዳሸነፈለት በማሰብ እርካታውን ያጣጥማል። “ሥራ” ጠንካራ ቻይና ብልህ ሆኖ የመከበርን ደስታ ሲናፍቅ፣ “እምነት” ግን የሚናፍቀው የእግዚአብሔር ኀይል፣ ችሎታ፣ ብልህነት እና ግርማ ከብሮ ማየት ነው።
ኀይማኖታዊነት ይህ ነው። በሥራ ለመጽደቅ የሚሞክር ሰው፣ ምግባራዊ ኑሮ ለመኖር ይተጋል፣ የሚያጋጥሙትን እንቅፋቶች በራሱ ጥረት ያሸንፋል። ከዚያም የሚያገኘውን ድል እንደ ክፍያ አድርጎ ለእግዚአብሔር ያቀርብና፣ በምትኩም ተቀባይነት እና ሽልማት ማግኘትን ተስፋ ያደርጋል። እምነትም እንዲሁ ምግባራዊ ኑሮ ለመኖር ይተጋል። የእግዚአብሔር ቃል የሚያዛቸውን ነገሮች ያደርጋል። ነገር ግን ይህንን የሚያደርገው ለአምላኩ ለእግዚአብሔር ኀይል መሳሪያ ሆኖ ለማገልገል ብቻ ነው። ድልንም ሲቀዳጅ፣ ክብር ምስጋናን ሁሉ ለእግዚአብሔር በመስጠት ደስ ይሰኛል።
